 Φανταστείτε τη σκηνή: είμαστε καλεσμένοι σε ένα ζευγάρι φίλων που μένει σε ένα εκπληκτικό διαμέρισμα ψηλά στη Βουλιαγμένη, με θέα το "λαιμό" (είπαμε, αν αξίζει τον κόπο κατεβαίνω στα νότια...). Η βραδιά είναι καλοκαιρινή, ωστόσο δροσερή, ειδικά με το Αυγουστιάτικο αεράκι που έρχεται από τη θάλασσα. Το μενού είναι πεντανόστιμο, αλλά όχι αυστηρά καλοκαιρινό. Περιλαμβάνει ψάρι, αλλαντικό, όσπρια, και δύο πλούσιες σαλάτες. Α, και ζεστή σούπα (πρόκειται για σπεσιαλιτέ και ειδική παραγγελία εκ των προτέρων). Η επιλογή του κρασιού που θα συνόδευε όλα τα παραπάνω δεν ήταν ακριβώς δύσκολη, ήθελε όμως κάποια σκέψη...Όπως μαρτυράει βεβαίως ο τίτλος του ποστ και οι φωτογραφίες, η επιλογή ήταν χρώματος ροζέ (αφού ξεκινήσαμε με ένα όμορφο Prosecco για απεριτίφ). Ξέρω ότι αναφέρομαι πολύ συχνά στο ροζέ, στο οποίο έχω ιδιαίτερη αδυναμία, ωστόσο αυτή ήταν (άλλη) μία φορά που το ροζέ όχι μόνο ταίριαξε τέλεια με ένα γεύμα που συντίθεται από ανόμοια στοιχεία, αλλά πραγματικά "έλαμψε" και ανέδειξε πραγματικά το φαγητό και την όλη βραδιά!Για να έχετε πλήρη εικόνα, η σούπα ήταν με κουνουπίδι και ένα ειδικό χαρμάνι Ινδικών μυρωδικών και το κύριο πιάτο ήταν ψητό φιλέτο σολωμού τυλιγμένο με προσούτο και σερβιρισμένο με φακές με μυρωδικά - το πιάτο βασίζεται σε συνταγή του Jamie Oliver, μία έκδοση της οποίας θα βρείτε εδώ. Όσο για τα επιδόρπια, ήταν δύο, και αμφότερα εκπληκτικά: το φημισμένο apple crumble της Αλέας και μία εξαιρετική σοκολατένια pavlova από το Atelier de Patisserie στη Βάρκιζα.
 Βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι, το εν λόγω ροζέ κρασί δεν ήταν ότι κι ότι: Ήταν το Rosé Belguardo 2008 από το οινοποιείο Belguardo στην Maremma, στην Τοσκανέζικη ακτή. Το κρασί αυτό είναι ένα εκλεκτό ροζέ από Syrah και Sangiovese, που έχει ωριμάσει για 4 μήνες στις οινολάσπες του (sur lie), ενώ ένα μικρό ποσοστό του έχει υποστεί και μία ελαφρά παλαίωση σε δρύινο βαρέλι. Με λίγα λόγια, είναι ένα καλοδουλεμένο κρασί, δροσιστικό και κομψό, με πικάντικες προεκτάσεις εκεί που χρειάζεται. Το Rosé Belguardo συμπεριλαμβάνεται στο portfolio των κρασιών της μεγάλης οικογένειας Mazzei, αρκετά από τα οποία (κυρίως αυτά από το Fonterutoli στο Chianti Classico) διατίθενται και στην Ελλάδα. Το όμορφο αυτό ροζέ δεν εισάγεται στην Ελληνική αγορά ακόμα, αλλά αυτό ενδέχεται (ελπίζω) να αλλάξει στο μέλλον. Όταν και εφόσον έχω κάποιο νέο επ' αυτού, να είστε σίγουροι ότι θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθουν!...
 Πρόσφατη έρευνα που δημοσίευσε το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης αποφάνθηκε ότι οι άντρες πλέον περνούν πολύ περισσότερη ώρα στην κουζίνα σε σύκριση με τη δεκαετία του 60. Αυτό φαίνεται ότι οφείλεται στο γεγονός ότι σήμερα είναι πολύ πιο κοινωνικά αποδεκτό (για να μην πω επιθυμητό, ή και αναμενόμενο) να μαγειρεύει ο άντρας σε σχέση με το παρελθόν, και σε αυτό βοηθάει και η συνεχής αύξηση της δημοτικότητας "macho" αντρικών προτύπων στο χώρο της γαστρονομίας όπως ο Gordon Ramsay, o Jamie Oliver, o Ferran Adria. Το ενδιαφέρον βέβαια είναι ότι, αντίστοιχα, ο χρόνος ενασχόλησης στην κουζίνα για τις γυναίκες έχει μειωθεί σημαντικά. Σε αυτή την περίπτωση φαντάζομαι ότι ευθύνεται η στροφή της πλειονότητας των γυναικών προς την καριέρα (και άρα μακριά από το σπίτι και την κουζίνα), αλλά και η απουσία, ενδεχομένως, δυνατών γυναικείων προτύπων με μεταδοτικότητα και υψηλό προφίλ (μία Nigella δεν φέρνει την άνοιξη...).
Ο νέος όρος που έχει αρχίσει να "παίζει" πολύ τον τελευταίο καιρό αναφορικά με τον άντρα που βάζει ποδιά, μπαίνει στην κουζίνα και δημιουργεί με κέφι είναι ο Gastrosexual (κατά το Metrosexual, κλπ). Δεν ξέρω αν εγώ ασπάζομαι τη νέα αυτή κατηγορία - ή και αν ταιριάζω στο προφίλ της - πάντως σας έχω σήμερα μία συνταγή εύκολη, νόστιμη, ελαφριά και άκρως καλοκαιρινή. Επιπλέον είναι και ιδιαίτερα επίκαιρη, καθώς διάγουμε την εποχή που οι ντομάτες - οπτικώς και γευστικώς - είναι στα καλύτερά τους. Πρόκειται για την Χωριάτικη Tarte Tatin.
Η Tarte Tatin είναι η περίφημη "ανάποδη τάρτα" και συνήθως γίνεται με μήλο, αχλάδι ή κάποιο άλλο φρούτο. Το μυστικό της είναι το γεγονός ότι ψήνεται ανάποδα, έτσι ώστε το φρούτο να καραμελώνει στον πάτο του ταψιού, όσο η ζύμη ροδίζει στην εξωτερική του επιφάνεια. Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου μία συνταγή για αλμυρή Tarte Tatin με βάση τη ντομάτα, και αποφάσισα να την "πειράξω" αρκετά, για να της δώσω μία αυστηρά Ελληνική και καλοκαιρινή απόχρωση. Μπορεί λοιπόν το copyright της αρχικής συνταγής να μη μου ανήκει, αυτό όμως της χωριάτικης που σας προτείνω είναι απόλυτα δικό μου. Ας τη δούμε...
Για μία τάρτα για 4 άτομα (μέγεθος ατομικής πίτσας) θα χρειαστείτε:
- 6 μέτριες (ή πιο πολλές μικρότερες) ώριμες ντομάτες
- 350 γραμμάρια μανούρι
- 1/2 πράσινη πιπεριά ψιλοκομμένη
- 1 μικρό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
- 1 φύλλο χωριάτικης σφολιάτας (όποιος προτιμάει ανοίγει φύλλο)
- 2 κορφούλες φρέσκο βασιλικό
- 1 κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο, 1 κύβο βούτυρο λιωμένο
- 1 αυγό χτυπημένο μαζί με 1 κουταλιά της σούπας μουστάρδα Dijon
- χοντρό αλάτι, φρέσκο πιπέρι κατά βούληση
Ξεκινάμε αποφλοιώνοντας τις ντομάτες (αυτό θα γίνει πολύ πιο εύκολα αν τις ζεματίσουμε σε ζεστό νερό πρώτα). Στη συνέχεια τις κόβουμε στη μέση και αφαιρούμε τα σπόρια και τα πολλά ζουμιά. Τις εναποθέτουμε σε ταψάκι με σχάρα και τις μαραίνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για 20 λεπτά, έτσι ώστε να αφυδατωθούν αρκετά και να βγάλουν την όμορφη γεύση της ψητής ντομάτας
Λαδώνουμε το ταψί στον πάτο και στα γύρω τοιχώματα, και προσθέτουμε το λιωμένο βούτυρο. Στρώνουμε τις ντομάτες πρώτες στον πάτο του ταψιού (η κομμένη πλευρά προς τα πάνω), προσέχοντας να είναι η στρώση συμπαγής και με όσο λιγότερα κενά γίνεται. Πασπαλίζουμε από πάνω ψιλοκομμένο κρεμμύδι, πιπεριά και βασιλικό, και αλατοπιπερώνουμε.
Προσθέτουμε μία στρώση μανούρι κομμένο σε λεπτές φέτες, προσέχοντας να είναι επίσης συμπαγής με ελάχιστα κενά.
Αλείφουμε την σφολιάτα με το μείγμα αυγού και μουστάρδας και από τις 2 μεριές, και κλείνουμε με το φύλλο της σφολιάτας την τάρτα, πιέζοντας τις γύρω άκρες προς τα μέσα.
Ψήνουμε σε φούρνο προθερμασμένο στους 225 βαθμούς για 35 λεπτά, ή μέχρι να ροδίσει όμορφα το φύλλο από πάνω.
Όταν η τάρτα ψηθεί, την αφήνουμε λίγο να κρυώσει, περνάμε το μαχαίρι γύρω-γύρω από τις άκρες του ταψιού για να αποφύγουμε οποιοδήποτε ενδεχόμενο να έχει κολλήσει κάποια ακρούλα, και αναποδογυρίζουμε γρήγορα σε στρογγυλή πιατέλα. Προσθέτουμε φρέσκο βασιλικό από πάνω και σερβίρουμε.
Αν είστε σαν κι εμένα, και δεν μπορείτε να φανταστείτε γεύμα χωρίς κρέας, τι πιο ταιριαστό (και εξίσου καλοκαιρινό) για να το συνοδεύσει από τηγανητά κεφτεδάκια (μμμ...);
Όσο για το κρασί που θα συνδυάσουμε με το πιάτο αυτό, η πρότασή μου - όπως είμαι σίγουρος ότι φαντάζεστε - έχει χρώμα ροζέ. Και μάλιστα, για να ταιριάξουμε απόλυτα με το όμορφο άρωμα της ντομάτας, θα διάλεγα ένα ροζέ από Ξινόμαυρο, ας πούμε τις Ακακίες 2008 του Κυρ-Γιάννη. Σούπερ!
Κλείνω λέγοντας ότι η ίδια έρευνα που ανέφερα στην αρχή παρατήρησε επίσης ότι η έννοια του γεύματος στο οικογενειακό τραπέζι έχει εξασθενήσει απίστευτα. Λόγω ωραρίων, δουλειάς, lifestyle, κλπ, τρώμε πλέον στα όρθια, στον καναπέ, στο γραφείο, μπροστά στην τηλεόραση, αλλά όχι όπως παλιά, μαζεμένοι γύρω από το τραπέζι - κάτι που φαίνεται ότι θυμόμαστε μόνο όταν έχουμε καλεσμένους. Η στιγμή που η οικογένεια (όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι) τρώει μαζί στο τραπέζι είναι ιερή - και το λέω με την κοινωνική, και όχι με καμία θρησκευτική έννοια. Κρίμα δεν είναι ο τρόπος ζωής μας να μας την στερεί;...
 Σκεφτείτε το λιγάκι: τι ποσοστό από τις συνταγές που περιέχει το μέσο βιβλίο μαγειρικής περιλαμβάνει αυγά ανάμεσα στα βασικά συστατικά του προτεινόμενου πιάτου; Δύσκολο να απαντήσει κανείς με ακρίβεια, το σίγουρο όμως είναι ότι το ποσοστό θα είναι πολύ-πολύ υψηλό. Απ' την άλλη, πόσα βιβλία μαγειρικής ξέρετε που να είναι 100% αφιερωμένα στο αυγό; Πέρα από το γνωστό βιβλίο "eggs" του Michel Roux, το χάος - ειδικά σε επίπεδο Ελληνικής γλώσσας και κουζίνας.
Όχι πια, όμως... Ξεφυλλίζω το πολύ όμορφο βιβλίο To Αυγό που Πάει Παντού της Βίκυς Σμυρλή, και είμαι κατενθουσιασμένος. Και μη νομίσετε ότι είναι απλά βιβλίο συνταγών... Περιέχει όλα όσα νομίζουμε ότι ξέρουμε (αλλά δεν) για το αυγό - ιστορικά στοιχεία, μυστικά, tips για το πως να διαλέξουμε αυγά σωστά, σημαντικές πληροφορίες για θέματα υγείας και υγιεινής, και βέβαια συνταγές. Οι συνταγές που περιέχει το βιβλίο είναι και Ελληνικές και διεθνείς και αφορούν σε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς: ορεκτικά, κύρια πιάτα, σάλτσες, έθνικ πιάτα, γλυκά, και πάει λέγοντας. Σημαντικό στοιχείο (πάντα σε θέματα φαγητού και μαγειρικής κατά τη γνώμη μου) είναι οι εξαιρετικές φωτογραφίες των διαφόρων πιάτων και χρήσεων του αυγού, που είναι τραβηγμένες από τον Γιάννη Σμαραγδή. Επιπλέον, πολύ σημαντική είναι η επιστημονική γνώση που μοιράζεται με τον αναγνώστη ίσως ο πλέον ειδικός στο θέμα, ο Γιάννης Βλαχάκης, της ομώνυμης πρωτοπόρου εταιρείας στα αυγά, που είναι και υποστηρικτής της έκδοσης αυτής.
Α, και για να εξηγούμαστε... Για πολλούς το αυγό θεωρείται φοβερά δύσκολο να συνδυαστεί με κρασί, λόγω της ουδέτερης αρωματικότητας και εύθραυστης γεύσης του. Εγώ διαφωνώ. Προφανώς αν πρόκειται να φάμε ένα βραστό αυγό με το κουταλάκι ο συνδυασμός με κρασί θα είναι μία (σχεδόν ακατόρθωτη) πρόκληση. Ωστόσο, από τη στιγμή που από τη φύση τους οι συνταγές που βασίζονται στο αυγό είναι σύνθετες, τόσο τα λοιπά συστατικά όσο και ο τρόπος ψησίματος μας δίνουν πολλές και εύκολες "γέφυρες" για συνδυασμούς με κρασί, αρκεί να έχουμε όρεξη και φαντασία. Έτσι, αν για παράδειγμα ετοιμάζετε για τον αγαπημένο ή την αγαπημένη σας scrambled eggs με φρέσκο βούτυρο ή κρέμα γάλακτος, αξιοποιήστε τα φρέσκα αρώματα και την οξύτητα ενός Prosecco ή μίας NV Σαμπάνιας. Αν, από την άλλη, στην ίδια συνταγή προσθέσετε καπνιστό σολωμό ή τρούφα, τότε μη διστάσετε να ισορροπήσετε με τη γεμάτη γεύση μίας vintage Σαμπάνιας (άλλωστε προφανώς η περίσταση θα το καλεί...). Αν φτιάχνετε μία ομελέτα με αλλαντικά και φρέσκια ντομάτα, δροσιστείτε με ένα όμορφο και ελαφρύ ροζέ. Τέλος, αν απλά το σφιχτοβρασμένο αυγό αποτελεί ένα ακόμα μεζεδάκι δίπλα σε άλλα όπως ντολμαδάκια, ελιές, σαγανάκι, κεφτεδάκια, κλπ, τότε τι καλύτερο για να συμπληρώσει την εικόνα από μία καλή ρετσίνα;Αυτά πολύ επιγραμματικά, γιατί αν αρχίσω να σας μιλάω για συνδυασμούς με πίττες, σουφλέ, τάρτες, κλπ, δεν θα τελειώσω ποτέ!...
Η πρωτοποριακή έκδοση "To Αυγό που Πάει Παντού" θα συμπληρώσει κάθε μερακλήδικη βιβλιοθήκη, αν και είναι από τα βιβλία που σπάνια θα ξεκουράζεται στο ράφι, και πιο συχνά θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της κουζίνας. Θα το βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία στην τιμή των €24.
 Είναι γεγονός ότι δεν είμαι τύπος της θάλασσας. Δεν τρελαίνομαι για θαλασσινά μπάνια, ηλιοθεραπεία, και όλα τα συναφή. Μου αρέσουν όμως φοβερά οι θαλασσινές γεύσεις. Και έχω παρατηρήσει ότι κάποιες από αυτές, με την πρώτη κιόλας μπουκιά, σου δίνουν την αίσθηση ότι είσαι δίπλα στο κύμα, και σε πλημμυρίζουν με την αίσθηση της θάλασσας, όσο μακριά κι αν μένεις ή βρίσκεσαι από αυτήν.Σε ένα τέτοιο πιάτο, πλημμυρισμένο από γεύση θάλασσας, αφορά η συνταγή που σας παρουσιάζω παρακάτω. Είναι φοβερά εύκολη, ελαφριά, και είμαι σίγουρος ότι θα ενθουσιάσει κάθε καλοφαγά που τρελαίνεται για την γεύση του ιωδίου στη γλώσσα.
Θα χρειαστείτε:
Αλάτι χοντρό θαλασσινό (εγώ χρησιμοποιώ "αφράλα" από την Κεφαλλονιά, μαζεμένη με το χέρι)
Παρθένο ελαιόλαδο
4 σκελίδες σκόρδο
Μία πιπεριά πράσινη καυτερή
1 πακέτο Tonnarelli al nero di seppia (Μαύρα ζυμαρικά φτιαγμένα με μελάνι σουπιάς)
1 βαζάκι τρίμμα αυγοτάραχου Τρικαλινός
Φρέσκο μαϊντανό
Εκτέλεση:
Βράζουμε τα Tonnarelli για 10 λεπτά περίπου σε μπόλικο νερό και αλάτι. Ταυτόχρονα δεν τρίβουμε, αλλά κόβουμε το σκόρδο και την πιπεριά σε πολύ λεπτές ροδέλες (με πολύ κοφτερό μαχαίρι ή ξυράφι). Προσθέτουμε ή αφαιρούμε σκόρδο και πιπεριά από τη συνταγή, ανάλογα με το πόσο σκορδάτο ή/και καυτερό θέλουμε το αποτέλεσμα. Ζεσταίνουμε το λάδι σε μεγάλη κατσαρόλα χωρίς να το αφήσουμε να κάψει και ζεματάμε το σκόρδο και την πιπεριά, έτσι ώστε να πάρουν χρυσό χρώμα, αλλά όχι να καούν. Όταν η διαδικασία αυτή έχει ολοκληρωθεί, προσθέτουμε τα στραγγισμένα και βρασμένα Tonnarelli και ανακατεύουμε ευγενικά, ώστε να λαδωθούν ομοιόμορφα. Στο σημείο αυτό προσθέτουμε το τρίμμα του αυγοτάραχου (υπολογίζουμε 2 κουταλάκια του γλυκού ανά μερίδα) και ξανα-ανακατεύουμε. Σερβίρουμε προσθέτοντας στο πιάτο τριμμένο φρέσκο μαϊντανό.
Όπως καταλαβαίνετε, όλη η διαφορά στη συνταγή αυτή γίνεται από το μελάνι της σουπιάς στα ζυμαρικά, και βέβαια από το αυγοτάραχο, το οποίο "ποτίζει" τη ζεστή πάστα και της δίνει μία απόλυτα θαλασσινή διάσταση. Το σκόρδο και η καυτερή πιπεριά "μπαλαντζάρουν" τη θαλασσίλα και δίνουν στο πιάτο μία πικάντικη νότα, ενώ ο φρέσκος μαϊντανός το κάνει ακόμα πιο ανάλαφρο και καλοκαιρινό. Ιδιαίτερη σημασία έχει επίσης το λάδι, το οποίο πρέπει να είναι της καλύτερης δυνατής ποιότητας για να δώσει απλόχερα όλη τη φρουτάδα της ελιάς και να προσδώσει στο πιάτο Μεσογειακή ταυτότητα.
Το πιάτο αυτό εγώ θα το συνδύαζα με λευκό κρασί, ωστόσο αν κάποιος μου πρότεινε ένα ελαφρύ ροζέ δεν νομίζω ότι θα το απέρριπτα. Το λευκό πάντως θα πρέπει να είναι ιδανικά νησιώτικο και θαλασσοδαρμένο, οπότε μία Σαντορίνη ή μία Ρομπόλα θα ταιριάξει τέλεια. Εγώ στην προκειμένη περίπτωση δεν ανοίχτηκα στα νησιά, αλλά ανέβηκα βόρεια στην Ηπειρωτική Ελλάδα και διάλεξα ένα κρασί από χαρμάνι Αιγαιοπελαγίτικων ποικιλιών, αλλά από τους όμορφους αμπελώνες της Χαλκιδικής. Και σας διαβεβαιώ ότι η Μελισσάνθη 2008 (χαρμάνι Ασύρτικο - Αθήρι) από το Κτήμα Πόρτο Καρράς στις Πλαγιές Μελίτωνος της Χαλκιδικής, ήταν εξαιρετική επιλογή.
Καλή όρεξη!
 Δεν έχει κανείς συχνά την ευκαιρία να παρακολουθήσει live τη Fiona Beckett, κορυφαία οινογράφο με εξειδίκευση στον συνδυασμό κρασιού και φαγητού, επί το έργον. Εμένα η ευκαιρία αυτή μου δόθηκε πρόσφατα, κατά το τελευταίο μου ταξίδι στο Λονδίνο, όταν παρουσίασε ένα workshop σχετικά με τον συνδυασμό αλλαντικών και κρασιών. Η εκδήλωση έγινε στο πλαίσιο του ετήσιου δείπνου του Circle of Wine Writers, νωρίς το απόγευμα της Δευτέρας. Και παρότι το πρόγραμμά μου εκείνη την ημέρα ήταν απίστευτα πιεσμένο, έβαλα τα δυνατά μου για να φτάσω νωρίς και να πιάσω καλή θέση. Η Fiona είναι εξαιρετική γνώστρια, παρουσιάστρια αλλά και φίλη, οπότε δεν θα το έχανα με τίποτα...
Το συγκεκριμένο workshop είχε "διαδραστικό" χαρακτήρα, αφού περιελάμβανε διάφορα είδη κρασιών, καθώς και μία ομάδα από αρκετά διαφορετικά αλλαντικά, με στόχο να βγάλουμε όλοι μαζί συμπεράσματα - άλλωστε το κοινό απαρτιζόταν αποκλειστικά από οινογράφους που είτε έτσι είτε αλλιώς ασχολούνται με το συγκεκριμένο θέμα. Τα κρασιά ήταν πολύ ενδιαφέροντα και ανάμεσά τους υπήρχαν και αρκετές πρωτότυπες λευκές, ροζέ και ερυθρές επιλογές από όλο τον κόσμο. Η Fiona μάλιστα πειραματίστηκε προσθέτοντας και ένα Ασύρτικο από τη Σαντορίνη στην λίστα των κρασιών. Το πείραμα δυστυχώς δεν πέτυχε, κι αυτό επειδή η συγκεκριμένη φιάλη ήταν δυστυχώς πολύ ταλαιπωρημένη και με εμφανή σημάδια οξείδωσης, γι αυτό και έχασε - αντί να κερδίσει - τις εντυπώσεις. Είμαι σίγουρος ότι μία φρέσκια Σαντορίνη ή, ακόμα καλύτερα, μία βαρελάτη Σαντορίνη θα είχε πιο θετικά αποτελέσματα.
Γενικά τα αλλαντικά προσφέρονται για τέτοιου είδους παιχνίδια με διαφορετικά κρασιά, καθώς διαθέτουν δύο πολύ βασικά χαρακτηριστικά που τα κάνουν ιδιαίτερα "wine-friendly": αλάτι και λίπος. Αν προσθέσουμε δε και δύο ακόμα στοιχεία, τα μπαχαρικά και το κάπνισμα, τότε το εύρος των κρασιών με τα οποία μπορούμε να πειραματιστούμε γίνεται σημαντικά μεγαλύτερο.
Δεν λέω παραπάνω σε αυτή τη φάση, γιατί θέλω να πειραματιστώ ο ίδιος λίγο ακόμα, και να οργανώσω ένα ανάλογο workshop εδώ στην Αθήνα. Και επειδή θα είστε όλοι καλεσμένοι, θα ήταν κρίμα να σας χαλάσω την έκπληξη, αλλά και να σας περιορίσω τη φαντασία... Αν στο μεταξύ θέλετε να διαβάσετε τις εντυπώσεις της ίδιας της Fiona Beckett από το workshop που μας παρουσίασε στο Λονδίνο, δεν έχετε παρά να κάνετε κλικ σε αυτό εδώ το link.
Εν τω μεταξύ τόσο το workshop, όσο και το ετήσιο δείπνο του Circle of Wine Writers έλαβαν χώρα στο σχετικά καινούριο εστιατόριο και wine bar "Terroirs", που βρίσκεται στη γεμάτη ζωή περιοχή του Covent Garden. Το εστιατόριο αυτό έχει πολύ ευφάνταστο μενού και (όπως προδίδει και το όνομά του) δίνει μεγάλη έμφαση στο ποιοτικό και "ψαγμένο" κρασί. Σε ένα από τα επόμενά μου ταξίδια στο Λονδίνο σκοπεύω να ασχοληθώ επισταμένως με αυτό.
Όσο για το δείπνο που ακολούθησε, ίσως θυμάστε ότι σας είχα πει πως θα είχε ως κεντρικό θέμα τα "Island Wines", δηλαδή τα κρασιά που προέρχονται από νησιά από όλο τον κόσμο που φημίζονται για τα κρασιά τους. Στην πρωτότυπη αυτή λίστα συμμετείχαν και αρκετά αξιόλογα κρασιά από νησιά της Ελλάδας. Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το όμορφο αυτό δείπνο, μπορείτε να διαβάσετε το Αγγλικό post μου στο διεθνές οινικό blog MTonVin, κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Λοιπόν, όσοι με καλούν στο σπίτι τους για φαγητό (το λέω γιατί δεν ξέρεις ποτέ...) πρέπει να γνωρίζουν ότι, εκτός των κρασιών, με τα οποία μου αρέσει πάντα να "ντύνω" το γεύμα - εφόσον ο οικοδεσπότης ή η οικοδέσποινα δεν έχουν πρόβλημα, βεβαίως - έχω και μία μανία με τα τυριά. Συχνά μάλιστα, σχεδιάζω και επιμελούμαι ενός ολοκληρωμένου "cheese & wine session" (κατά τα Αγγλοσαξωνικά πρότυπα) ένα στάδιο πριν το επιδόρπιο, ταιριάζοντας διαφορετικά τυριά με ξηρά αλλά και ημίξηρα ή γλυκά κρασιά.
Τις δύο τελευταίες φορές που έγινε αυτό περάσαμε πολύ ωραία (όχι μόνο λόγω των τυριών και των κρασιών μου, εννοείται...). Η πιο πρόσφατη, απ' όπου και η φωτογραφία, ήταν ένα εξαιρετικό dinner στο σπίτι του φίλου και μαθητή στο τελευταίο Σεμινάριο Απόλαυσης του Κρασιού Νικόλα, στην Πολιτεία. Το πλατώ τυριών που βλέπετε περιλαμβάνει το αγαπημένο μου Pecorino stagionato από τη Σαρδηνία, μία γλυκιά και φοβερά ασυνήθιστη Ιταλική Παρμεζάνα από βουβαλίσιο γάλα, μία πικάντικη ημι-παλαιωμένη γραβιέρα από το Ρέθυμνο, το εκπληκτικό (γι αυτό και πολυ-βραβευμένο) σκληρό Μανούρι αέρος από τη Βλάστη, καθώς και το πεντανόστιμο ελαφρά καπνιστό Tomme de Chevre. Τα κρασιά που συνόδευσαν αυτή την πανδαισία ήταν, εκτός από το τέλειο Château Palmer 1998 του κυρίου πιάτου, δύο Ελληνικά γλυκά: Το Ηλίου Τέχνη (Αγιωργίτικο) από το Κτήμα Παλυβού και η πανέμορφη Espera (Gewurztraminer) από τη Σεμέλη Οινοποιητική.
Η αμέσως προηγούμενη μάζωξη που είχα την ευκαιρία να "ντύσω" με τυριά και κρασιά είχε και ένα ακόμα πιο ενδιαφέρον στοιχείο: ήταν το δεύτερο δείπνο που διοργανώναμε τρεις bloggers που γίναμε φίλοι μέσα από την κοινή μας ενασχόληση στη μπλογκόσφαιρα, αλλά και την αγάπη μας για το καλό φαγητό, το καλό κρασί και την καλή παρέα: η Ιωάννα (γνωστή και ως Foodjunkie), ο Μπαμπάκης με τα Οινομαγειρέματά του, κι εγώ (και οι σύζυγοί μας, εννοείται). Η δεύτερη αυτή συνάντηση έγινε στο σπίτι του Μπαμπάκη στου Παπάγου, και τα τυριά ήταν σχεδόν τα ίδια με τα παραπάνω, με τη διαφορά ότι αντί για μανούρι και παρμεζάνα βουβαλίσια, το πλατώ εδώ περιελάμβανε ένα απαλό Brie και ένα κομψότατο Comté. Τα δε κρασιά που τα συνόδευσαν ήταν, εκτός από τις 5 εσοδείες της κάθετης δοκιμής Ράμνιστας που είχε ετοιμάσει ο Μπαμπάκης για το κύριο πιάτο, το απίστευτα ευγενές Passito (Malvasia delle Lipari) του Hauner από τη Σικελία, καθώς και ο εντυπωσιακά αρωματικός Μελίτης (Μοσχάτο) από το Κτήμα Αβαντίς. Από το όμορφο αυτό γεύμα δεν έχω φωτογραφίες των τυριών να σας δείξω, κι αυτό γιατί, όταν θυμηθήκαμε να τραβήξουμε φωτογραφίες, είχαμε ήδη καταβροχθίσει τα τυριά, ενώ τα κρασιά είχαν σχεδόν "στερέψει"! Σας έχω όμως κάτι καλύτερο: links στα blogs της Ιωάννας και του Μπαμπάκη (καθώς συντονίσαμε τις δημοσιεύσεις μας επί τούτου), όπου θα βρείτε φωτογραφίες, περιγραφές, αλλά και (ίσως το σημαντικότερο) συνταγές από τα εξαιρετικά εδαίσματα του δείπνου.
Παρεμπιπτόντως, και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, προμηθεύτηκα τα τυριά από μερικά από τα εξαιρετικά μέρη που μπορεί κανείς να βρει ποιοτικά Ελληνικά και ξένα τυριά εδώ στα Βόρεια - καθότι εμείς εδώ πάνω δεν έχουμε, δυστυχώς, Provence... Τα καταστήματα λοιπόν που εγώ προτιμώ για τυριά στην ευρύτερη περιοχή είναι το Botteghino (για εξαιρετικά Ιταλικά τυριά και όχι μόνο) και το Εmpire Taste (για Κρητικά τυριά αλλά επίσης όχι μόνο) στη Νέα Ερυθραία, καθώς και το Antonia's Privé (για εκλεκτά Γαλλικά τυριά, κάποια από τα οποία προμηθεύεται από το Provence) στην Πολιτεία.
Παιδιά, το επόμενο δείπνο θα είναι σε εμάς, και σύντομα!...
 Ξεκίνησα να σας λέω λοιπόν για το Τσικνοπεμπτιάτικο δείπνο που απολαύσαμε μετά την κάθετη γευσιγνωσία των κρασιών του Κτήματος Γεροβασιλείου. Το γεύμα έλαβε χώρα, όπως και η γευσιγνωσία, στο εστιατόριο Milos, στο Ξενοδοχείο Athens Hilton, και νομίζω ήταν το πιο ανορθόδοξο δείπνο Τσικνοπέμπτης που θυμάμαι, τουλάχιστον τα τελευταία (αρκετά) χρόνια. Κι αυτό κυρίως γιατί ήταν ιδιαίτερα πολιτισμένο και υψηλής αισθητικής και γεύσης, είχε αρκετά μη-κρεατικά στοιχεία, και τα κρεατικά του ήταν πιο σπάνια και όχι ακριβώς οι γεύσεις της Ελληνικής υπαίθρου που απολαμβάνουμε συνήθως τέτοια μέρα σε κάποια χασαποταβέρνα... Συγκεκριμένα:
Το γεύμα ξεκίνησε με carpaccio από λαβράκι με ρόκα και ξύσμα λεμονιού, και συνέχισε με ταρτάρ σολωμού με μπρικ και τζίντζερ. Το τρίτο πιάτο ήταν ένα ωραιότατο καπνιστό χέλι με ρεβύθια. Μια και είχαμε την ευκαιρία να διαλέξουμε οποιοδήποτε κρασί δοκιμάσαμε στην τυφλή γευσιγνωσία για να συνοδεύσουμε τα πιάτα του δείπνου, για αυτά τα τρία πιάτα ξεκίνησα με τον υπερ-φρέσκο και αρωματικό (σχεδόν νεο-κοσμίτικο) λευκό Όβηλο 08, και συνέχισα με τον Όβηλο 07, που ήταν ένα κρασί που διατηρούσε όμορφα τη φρεσκάδα του, αλλά είχε κάποια πιο ήρεμα και εξελιγμένα αρωματικά στοιχεία. Εδώ εν τω μεταξύ η ζύμωση στο βαρέλι ήταν πιο αισθητή και έτσι ταίριαξε καλύτερα με την καπνιστή γεύση που είχε το χέλι, ενώ η σταθερά τονισμένη οξύτητά του δάμασε αποτελεσματικά τη λιπαρότητα του ψαριού.
Το επόμενο πιάτο ήταν ριζότο με παλαιώμένη παρμεζάνα και μαύρη τρούφα Κατερίνης. Συνόδευσα το πιάτο αυτό με τον λευκό Όβηλο 03, η αρωματική εξέλιξη του οποίου έδεσε πολύ καλά με τα ιδιαίτερα αρώματα του μανιταριού. Και μετά μπήκαμε στο κρέας... Το οποίο ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο ribeye steak από μοσχαρίσιο κρέας της εκλεκτής ράτσας Hereford. Το κρέας ήταν σιτεμένο για 6 εβδομάδες και προερχόταν από ειδικό εκτροφείο στην Σουηδία. Σερβιρίστηκε με πουρέ πατάτας και λαχανικά σωτέ, ενώ για να δοθεί μία ακόμα πιο έντονη νότα Τσικνοπέμπτης άρχισαν να κυκλοφορούν στα τραπέζια πιατέλες με αρνίσια παϊδάκια, επίσης Σκανδιναβικής προέλευσης. Με το μοσχαρίσιο κρέας, που είχε πιο εξευγενισμένη και λιγότερο έντονη γεύση, συνόδευσα το Κτήμα Γεροβασιλείου 98, το οποίο φάνηκε από τη γευσιγνωσία ότι ήταν ένα πολύ κομψό και όμορφα εξελιγμένο στο χρόνο ερυθρό κρασί. Με την έντονη γεύση του αρνιού που ακολούθησε, όμως, στράφηκα προς την εσοδεία 2003 της ίδιας ετικέτας, που, εκτός από την πιο έντονη και πικάντική αρωματικότητά του, είχε και πολύ πιο σφικτές τανίνες, που ήταν επιβεβλημένες για να "κάνουν καλά" το παΐδι. Το γεύμα ολοκληρώθηκε με κίτρινα τυριά (παλαιωμένη γραβιέρα Κρήτης και Σαν Μιχάλη) που συνοδεύτηκαν με γλυκό του κουταλιού και αποξηραμένο σύκο γεμιστό με καρύδι, καθώς και επιδόρπιο ζεστής σοκολάτας με παγωτό κάρδαμο.
Ήταν ένα πολύ εκλεκτό δείπνο γεμάτο με διαφορετικές και ενδιαφέρουσες γεύσεις. Τσικνοπέμπτη σε παραδοσιακή ψησταριά από του χρόνου πάλι!...
 Μέχρι να μαζευτούμε όλα τα μέλη της αποστολής στο ξενοδοχείο πέρασε πολύ η ώρα. Ίσως γι αυτό για το πρώτο βράδυ είχε προγραμματιστεί ένα δείπνο με μινι-γευσιγνωσία των κρασιών και των γεύσεων της περιοχής, ώστε να αποσυρθούμε νωρίς και να μαζέψουμε δυνάμεις για την αυριανή ημέρα που έχει full πρόγραμμα.
Το δείπνο λοιπόν έγινε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου μας, που είναι ένα παλιό αρχοντικό στο κέντρο της Φλωρεντίας. Ήταν μία καλή πρώτη γεύση του τι πρόκειται να ακολουθήσει, ειδικά για τους πιο "πρωτάρηδες" στα περί την Τοσκάνη στην παρέα μας.
Ξεκινήσαμε με μία επιλογή από μπρουσκέτες, μία κλασική με ντομάτα, μία με πατέ από συκώτι κοτόπουλου, και μία με ένα τυπικό αλλαντικό που στην Ελλάδα δεν θα τρώγαμε με τίποτα (αλλά πιστέψτε με, είναι τέλειο), λαρδί σε φέτες. Αυτό συνοδεύτηκε από ένα Chianti Rufina Nipozzano Riserva DOCG 2005 του οίκου Frescobaldi, το οποίο είχα δοκιμάσει το καλοκαίρι και το θυμόμουν αρκετά σκληρό και δύσκολο. Τώρα, μόλις λίγους μήνες αργότερα, έχει κομψύνει αισθητά και έχει γίνει αυτό που λέμε στα μέρη μου "highly drinkable".
Συνεχίσαμε με λεπτές ταλιατέλες με σάλτσα ραγού και κρέας λαγού (κάνει και ρίμα!...), σε καλάθι ξεροψημένης παρμεζάνας. Αυτό συνοδεύτηκε από ένα Vino Nobile di Montepulciano DOCG 2005 από την Fattoria del Cerro, το οποίο παραήταν ρουστίκ για τα γούστα μου. Ακόμα και αφού έμεινε στο ποτήρι και αερίστηκε αρκετά, βελτιώθηκε ελάχιστα.
Το κυρίως πιάτο ήταν ταλιάτα από την διάσημη ράτσα αγελάδας της περιοχής, την Chianina (από το ίδιο κρέας από το οποίο προέρχεται η διάσημη Bistecca alla Fiorentina), με ξεροψημένες πατάτες με δενδρολίβανο, και με σαλάτα. Μαζί σερβιρίστηκε ένα εξαιρετικό Brunello di Montalcino DOCG (βρήκαν το ευαίσθητο σημείο μου - κι αυτό είναι μείον μου, που θα έλεγε και ο γνωστός αοιδός), το La Poderina 2003. Όμορφα τανικό, με εξαιρετική διάρκεια, ανοικτό, γεμάτο, πολύπλοκο, ήταν ένα ποίημα. Ειδικά όσο έμενε στο ποτήρι, τόσο πιο πολύ μας αποκάλυπτε την ομορφιά του. Με εντυπωσίασε τόσο πολύ που αποφάσισα να του συγχωρήσω τον αλκοολικό βαθμό 14.5% που διάβασα στην ετικέτα και σοκαρίστηκα (είπαμε, ζεστό το καλοκαίρι του 2003, αλλά μην το παρακάνουμε...).
Το επιδόρπιο ήταν ένα συμπαθέστατο cheesecake, που δεν είμαι σίγουρος πόσο παραδοσιακό της περιοχής είναι. Συνοδεύτηκε από ένα γλυκό Vin Santo del Chianti Il Tralcio DOC 2001, το οποίο όμως παραήταν οξειδωμένο για τα γούστα μου.
 Κάθισα στο τραπέζι με μία ευχάριστη παρέα από συνάδελφους δημοσιογράφους οίνου από την Ολλανδία, την Τσεχία, την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία. Αύριο θα γνωρίσω και τους υπόλοιπους. Για την αυριανή ημέρα το πρόγραμμα προβλέπει απανωτές επισκέψεις σε οινοποιεία στο Chianti Classico, μεσημεριανό στην ίδια περιοχή, και στη συνέχεια γευσιγνωσία, δείπνο και διανυκτέρευση στη Σιένα.
Το ταξίδι άρχισε καλά και προμηνύεται πολύ ενδιαφέρον...
 Καθώς το υλικό από το ταξίδι στο Παρίσι δεν έχει εξαντληθεί ακόμα, στο In2Life σήμερα δημοσιεύεται μία παρουσίασή μου για το απίστευτο εστιατόριο Il Vino. Πρόκειται για ένα δημιούργημα του παγκοσμίως φημισμένου sommelier Enrico Bernardo, στο οποίο πήγα συστημένος από έναν άλλο κορυφαίο sommelier, τον φίλο μου Γιώργο Λούκα.
Παρακάτω σας παρουσιάζω με φωτογραφίες (ελπίζοντας στην κατανόησή σας για την ποιότητά τους καθώς τις τράβηξα με το κινητό μου) τα εκπληκτικό πιάτα που στόλισαν το δείπνο μας.
Στην πρώτη ομάδα λοιπόν έχουμε το menu dégustation τρούφας που επέλεξα εγώ: (Από αριστερά) ξεκίνησε με Εσκαλόπ από φουα γκρα ελαφρώς ψημένο πάνω σε χειμωνιάτικα λαχανικά με τριμμένη μαύρη τρούφα (συνδυάστηκε με ένα εξαιρετικό Pouilly Fuissé του 07), συνεχίστηκε με αυγό τηγανητό πάνω σε πουρέ πατάτας με παρμεζάνα, διακοσμημένο με flakes λευκής τρούφας (συνδυάστηκε με ένα ζωηρό Barbaresco του 04), και ολοκληρώθηκε με ένα τρυφερότατο φιλέ μινιόν με ριζότο και φρεσκοτριμμένη μαύρη τρούφα (συνδυάστηκε με ένα ιδιαίτερα φίνο ερυθρό Grand Cru Classé του 03 από το Saint Emilion του Bordeaux).
Στην δεύτερη ομάδα έχουμε το πραγματικά απίστευτο μοσχαρίσιο φιλέτο που παρήγγειλε η σύζυγος, και το οποίο γαρνιρίστηκε με αυτές τις νοστιμότατες αλλά και εντυπωσιακές πατάτες που βλέπετε από πάνω (συνοδεύτηκε από ένα όμορφο Αυστραλέζικο Shiraz του 06), καθώς και τα επιδόρπιά μας: Τάρτα σοκολάτα με demi-glace καφέ από τον Παναμά και φύλλα χρυσού, καθώς και γλυκό κάστανο με φρούτα του δάσους. Και τα δύο επιδόρπια συνοδεύτηκαν από ένα πραγματικά μοναδικό Trockenbeerenauslese no 7 του (αείμνηστου) Kracher, από μία επιβλητική φιάλη double magnum που άνοιξε για χάρη μας! Η εμπειρία Il Vino προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους οινόφιλους που αγαπούν το καλό φαγητό (έννοιες που βεβαίως πηγαίνουν χέρι με χέρι...). Μπορείτε να διαβάσετε την πλήρη παρουσίαση και να βρείτε στοιχεία επικοινωνίας με το Il Vino κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Συγχωρήστε μου τον πομπώδη τίτλο, αλλά ζήλεψα από τα περιοδικά αυτοκινήτου που συχνά αναγράφουν με τεράστια γράμματα στο εξώφυλλο τίτλους του στυλ "Οδηγούμε πρώτοι το μοντέλο GT Turbo X της μάρκας τάδε..."!
Έτσι λοιπόν κι εμείς σε αυτό εδώ το blog δοκιμάζουμε πρώτοι την Ρομπόλα Gentilini 08 και το Aspro Gentilini 08, σε αποκλειστικότητα. Βέβαια για να είμαι βέβαια απόλυτα ειλικρινής, δεν τα δοκιμάζουμε ακριβώς τώρα, αλλά τα δοκιμάσαμε (και τα απολαύσαμε) χτες το βράδυ στο σπίτι του φίλου μου του Νικόλα, συνοδεύοντας το (εικονιζόμενο παρακάτω) εκπληκτικό Λαυράκι που έφτιαξε στο φούρνο!...
Στο θέμα μας τώρα. Τα φετινά λευκά Gentilini είναι εντυπωσιακά. Η Ρομπόλα του 08 προέκυψε μετά από προσεκτικό και επίπονο χαρμάνιασμα κρασιών από διαφορετικά αμπελοτόπια και δεξαμενές, ενώ έχει και ένα μικρό ποσοστό από την premium Ρομπόλα του οινοποιείου, την Cellar Selection, η οποία είναι η μοναδική Single Vineyard Ρομπόλα στην Ελλάδα, προερχόμενη μάλιστα από το κορυφαίο αμπελοτόπι της ζώνης της Ρομπόλας Κεφαλληνίας ΟΠΑΠ, σε υψόμετρο που ξεπερνάει τα 800 μέτρα! Ένα πολύ μικρό ποσοστό από τη συγκεκριμένη παρτίδα φέτος πέρασε για λίγο και από δρύινο βαρέλι. Για να μη σας τα πολυλογώ, η Ρομπόλα Gentilini 08 ίσως να είναι η κορυφαία Ρομπόλα που έχω πιει ως τώρα (και ξέρετε ότι έχω πιει πολλές, γιατί... αδυναμίες είναι αυτές...). Αναδύει όμορφα λεμονάτα αρώματα, έχει ιδανική οξύτητα, ενώ διατηρεί την όμορφη, τυπική, μεταλλικότητα της ποικιλίας.
Το Aspro 08, τώρα, είναι μία άλλη ιστορία. Πρόκειται για το φρέσκο, καθημερινό πολυποικιλιακό λευκό του οινοποιείου που έχει δημιουργηθεί για να απολαμβάνεται ως κρασί απεριτίφ, ή για να συνοδεύει αρωματικά καλοκαιρινά πιάτα. Η ετικέτα κυκλοφόρησε πρώτη φορά πέρυσι και "εξαφανίστηκε" γρήγορα από τα Ελληνικά ράφια, ενώ είχε αντίστοιχη επιτυχία και στις αγορές του εξωτερικού που εξάγει το οινοποιείο Gentilini. Στο Aspro 08, όμως, το χαρμάνι αλλάζει και γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον. Συγκεκριμένα, προκύπτει από Τσαούσι (40%), Sauvignon Blanc (30%) και Μοσχάτο Κεφαλληνίας (30%). Γίνεται ακόμα πιο αρωματικό, με τονισμένη οξύτητα και καλή διάρκεια στο στόμα.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, τα λευκά Gentilini του 08 θα αρχίσουν σύντομα να παίρνουν το δρόμο για τις κάβες. Οι ενδεικτικές τιμές τους θα είναι €10,90 (για τη Ρομπόλα) και €9,95 (για το Aspro).
Όσο για το Λαυράκι, ήταν πραγματικά απολαυστικότατο, τόσο από μόνο του, όσο και συνοδευόμενο από τα δύο αυτά κρασιά. Δυστυχώς όμως δεν θα μάθουμε ποτέ την όμορφη συνταγή με τα πολλά μυρωδικά και την ελαφριά κόκκινη σάλτσα, καθώς ο Νικόλας την "τσίμπησε" σε κάποιο εστιατόριο στη Σαρδηνία πριν από λίγο καιρό, και από τότε την κρατάει "επτασφράγιστο μυστικό"...
|
RSS Feed